martes, 27 de noviembre de 2007

"Para la libertad" soporte totémico 202X40 cms.




Esta es una presentación un poco especial.
Y quiero compartirla contigo..Préstame tu atención por favor!
¿No te ha ocurrido visitante algo así?
¿ Que un suceso aparentemente casual,cambie el curso de tu vida?
¿Que algún pequeño detalle te haga reflexionar y reconducir tu vida?
Antes que nada,déjame decirte visitante que soy bastante dado a errar.
Si,lo afirmo y sin rubor alguno,casi toda mi vida es un tropiezo con otro..Un levantarse y un volver a intentarlo.
Esto que voy a contarte,sucedió en las postrimerías del año 2006...
Estaba trabajando en esta escultura,inspirada como tantas obras por la verticalidad totémica de la arquitectura yankee,por lo orgánico de Gaudí y por la fascinante congoja que siempre me han provocado,las “ carceri de invenzioni “de Piranessi,cuando me sucedió “otra vez” algo aparentemente casual.
La obra,era como una especie de tubo,pero con una puerta de bisagras que se abrían (con cierta dificultad).En la parte frontal estaban(están)toda una sucesión de diferentes aperturas,todas ellas en un sentido horizontal.Ninguna de ellas obedecía al capricho,es importante destacar este aspecto.
En la “piel” habían una serie de hendiduras,inscripciones y símbolos que ponen de manifiesto,mi admiración por los jeroglíficos egipcios,pero con un significado muy personal,eran pequeños versos visuales,donde liberaba la tristeza en que andaba sumido,por una circunstancia adversa.
Pues como decía ,la pieza iba avanzando a buen ritmo,pero…había algo que me importunaba,algo que me hacía apartarla de mi vera,no sabía lo que era…
Busqué uno o quizás más pretextos..Para sacarla del interior de mi taller.Decidí moverla hacia el exterior,poniendola en el patio ,sobre unas tablillas .Al cabo de unos dias,después de una fuerte tormenta cayó la pieza al suelo,menos mal que no pilló a nadie debajo….El golpe,había arrancado la puerta de cuajo...Al levantarla lo entendí todo,de repente quité esa venda que no me permitía ver...
Esas bisagras,ya no volverían a chirriarme más,esa oscuridad del interior no me iba a inquietar de nuevo..Me ví reflejado en esa pieza,como el pájaro cautivo que había estado ahí preso durante mucho,demasiado tiempo en la trampa que nos ofrece la rutina y la seguridad.
Descubrí en ese momento que no podía negarme más a la libertad que mi alma y todo mi ser ansiaba…Y quise gritar de pura alegría.
Abandoné lo que en ese justo momento era esa cadena que me tenía preso y me sentí de nuevo renacer,volví a ser ese niño curioso que un dia había sido.
Recordé a Marcel Proust,cuando experimentó esa sensación tan mágica al mojar el té con unas magdalenas.En ese preciso instante,tambien yo dejé de sentirme,mediocre,contingente y mortal….
Más tarde y aún no rehecho de la emoción,me dispuse a recojer a mi hermano pequeño Sergio y juntos fuimos a ver y reunirnos con alguien muy especial en nuestras vidas..era el 31 de Diciembre de 2005.
Para terminar,déjame decirte que tengo la puerta esa que me oprimió,en el patio de mi taller,….para recordarme ..que siempre voy a ser un espíritu libre.

Espero que me entiendas visitante!

Lluis Vila Teruel “vila trenca”

11 comentarios:

mandarina dijo...

Hola!
Hoy te visito desde mi trabajo... estoy limpiando fotos antiguas y aunque es un trabajo entretenido, tambien se hace monotono....

"Para la libertad"
Muy bonito lo que has escrito....
Esta vez tus palabras ganan a la escultura o quizas la complementan.

Es un post que lleva a la reflexión y es de agradecer que tu lo hayas echo en voz alta, no todos somos capaces de hacerlo.

En fin, voy a seguir currando, mis personajes de los años 20, me esperan!

Hasta pronto!!

moonlover dijo...

waw! that was a realy strong feeling,
i love the way you describe
makes me fly into your yard and see the rain and wind pushing the piece to the floor!
I also belive everything happened for reason,
what a coincidence that it happend to me also in Dec-2005,
my life changed in 2006.

wish you all te best enjoing your freedom as i enjoy mine;)

kiss
moon

Rosalinda Laya dijo...

Se de un alma libre, que estuvo cautiva por mucho, demasiado tiempo en la trampa de la rutina y la seguridad... sin atreverse a existir... sin atreverse a pensar siquiera que se puede volar libre...

Se de puertas que se vuelven trizas por situaciones "casuales"... ¿Y es que acaso la "casualidad" existe?...

Se de un alma ahora, defendiendo su libertad, de un mundo demasiado rutinario y demasiado seguro que no comprende... un alma rebelde que a ratos huye volando muy alto, volando donde no escuche a nadie, donde no haya quien intente juzgarla, por lo que "parece ser"... un alma que con valentía se equivoca y aprende de sus errores... se cae, se levanta y vuelve a intentarlo... sólo para darse el gusto de no dejar de ser niña...

Luis... tambien tengo una puerta por allí recordándome lo que no quiero volver a ser... sólo que no en el patio... es parte de mi misma.

Saludos!... y Gracias por compartir la experiencia, la reflexión... y la obra... siempre he dicho que una buena obra, trae algo del sentir del autor y se lleva otro poco de quien la siente...

Rosalinda

vila trenca dijo...

Apreciados visitantes!!

Como siempre es un placer leer vuestras reflexiones,en este espacio que compartimos.Quisiera deciros que me gusta la sinceridad que imprimís a vuestras palabras...
Es cierto,que a veces la obra es lo de menos como tu dices Mandarina,basta ver las obras de tipo LAND ART,lo que es importante es que prevalezca,el sentido..la idea.Suerte con tus personajes añejos...
Seguimos,en este caso,esa pieza fue sólo un lienzo o soporte,donde canalizar mi "cansina" y casi sempiterna aflicción,las circustancias y no se que ni como,hicieron el resto.
Veo que a ti tambien te pasó Moonlover...Rompiste tus cadenas,del modo que fuera y ahora gozas de tu libertad.Me ha gustado conocer ese aspecto de tí...
Rosalinda,tambien te agradezco tu corazón abierto.Me gusta ese interrogante que planteas,propio de gentes con inquietudes,dejé de creer en las casualidades hace ya tiempo,tambien.

Gracias por mantener vivo este lugar,sin vosotros no tendría sentido...
vila trenca

pamela dijo...

Lo que compartes con nosotros es muy profundo, revelas parte de ti, de tu ser... y fuiste capaz de romper cadenas, que todos llevamos en nuestras vidas.
Te felicito no tan solo por tu escultura, si no, por que eres capaz de trasmitir emociones, das a tus obras un toque especial, con tu enfoque personal y los momentos que antecedieron a su creacion.
Tus manos fueron echas para crear sigue adelante!!
Pamela

mandarina dijo...

Hola Luis.
El otro día ya te deje un comentario, pero fue muy de pasada, muy por encima... hoy quiero dar otro punto de vista, el que simplemente sale de un poco mas adentro.

Demasiadas veces me he perdido y equivocado.
Mi vida, al menos en los últimos tiempos, también es un “levantarse y volverlo a intentar”.
Pero hay tanta gente que pasa por esta vida y no deja huella, que vive plana... que ni sufre, ni padece, que no hace nada porque tiene miedo de perder esa falsa seguridad que da la rutina... personas que dejaron de soñar......
Eso es vida?
Afortunadamente hay espiritus libres desde que nacen y
y hacen que sus vidas no nos dejen indiferentes...


Pero existe una línea demasiado fina que separa el cielo del infierno, que vuelve la tranquilidad en inquietud.
Esa fina línea esta siempre presente en mi vida... al igual que la puerta en el patio de tu taller.....
A mi me recuerda que hay que disfrutar de todo lo bueno que tenemos e intentar convivir amigablemente con lo malo......

Sigue así, mira a menudo tu puerta i disfruta de tu libertad!!

Sergi Vila Teruel dijo...

Pues como siempre....no solo dejas boquiabierto a quien no te conoce,sinó que gracias a tu valor y voluntad sin límites,contagias a los de tu alrededor a no querer quedarse en ese pequeño mundo de rutina,a mi,personalmente,me abres esa puerta muchas veces Luis,y un dia estaràs orgulloso de tu otro hermano,nunca olvides,que,para nosotros....tú eres el verdadero totem y esa puerta que tú ves,tus hermanos y tus padres....la vemos en tí,gracias por todo lo que haces por nosotros,un abrazo con fuerza,cariño y mucho amor,aqui tienes a tu hermano pequeño para lo que haga falta,te veo en breves Luis. ;)

Perdon si hay faltas.

moonlover dijo...

waw, This is a beautyfull love proof!
you are a lucky man, to have this wonderfull family,
all the best for Vila Trenca Family ;)

Cherie dijo...

¡Preciosa pieza hermano! Para la Libertad, me gusta esa palabra, cuando uno no se siente esclavo de sí mismo es auténticamente libre, ese es el sentido en el que vivo mi libertad.
Felicidades hermano; has logrado que suelte un sonoro llanto con tus letras, sin duda paridas desde lo más sagrado, cosa que te agradezco, gracias a ti he sentido de nuevo la grandeza que es: Llorar sin clandestinidad, sin levantar sospecha, sin tener que maquillar mis ojos y dibujar una sonrisa sin ganas.
Ahhhh! Te recuerdo que... tú jamás has sido mediocre, esa tipología de persona nada tiene que ver contigo.
Gracias por dejarnos compartir tu arte y el mensaje que este contiene.

Un beso y todo mi cariño de hermana.

Imma.
Pd; hoy he tenido un 26, ya me entiendes...

kalidoscopi dijo...

Aquest totem és per a mi una escala de pujada cap al cel que m'apropa al meu David (David Rovira, el meu nebot). Segur que, al final d'aquesta escala, tots tenim un David a qui voldríem tornar a veure. Una escala "para la libertad".

Sergi Vila Teruel dijo...

otmail.com